Po raz drugi z tej samej beczki. Lecz tym razem nie na temat lokalnej blogosfery. Zabiorę Was na weekend do Gdańska. Na Blog Forum Gdańsk 2013, które odbyło się 16-17 listopada 2013 roku. Było to największe wydarzenie polskiej blogosfery (i nie tylko). Nie tylko, bo Gdańsk odwiedził również bloger z Gruzji i goście z Chin.
W tym roku skupiono się głównie na pozytywnych aspektach blogowania, realizowaniu pasji, pokazywaniu innym, jak „połknąć blogowego bakcyla”. W większości pominięto zupełnie świadomie sprawy związane z komercyjną sferą blogów, budowaniem zasięgu, unikalnymi użytkownikami oraz działalnością na Facebooku. I dobrze.
Jedno wystąpienie szczególnie zapadło mi w pamięć. Ba! Zaryzykuję stwierdzenie, że była to najbardziej inspirująca prezentacja, jaką miałem okazję oglądać na żywo. „Oglądać” to może złe słowo, bo w tej prezentacji się uczestniczyło, ją się przeżywało razem z prelegentką. „Cztery lata temu umarł mój teść” – tak zaczęła się prezentacja Agnieszki Kalugi. W Gdańsku opowiedziała nam swoją, niezwykle wzruszającą, historię. Mówiła o sprawach bardzo trudnych. O umieraniu. O chorych osobach w hospicjum, które odchodziły na jej oczach. Agnieszka została wolontariuszką, nie ukrywała, że było ciężko. Za namową koleżanki zaczęła pisać bloga, by pozbywać się swoich myśli. Myśli, które ciążyły.
Okazało się, że blog z biegiem czasu zyskiwał nowych czytelników, stawał się pewnego rodzaju „przepustką” do hospicjum. Pokazywał ludziom, jak radzić sobie jako wolontariusz. „Blogiem pomogłam sobie, pomogłam też innym” – mówiła. Po roku pisania Agnieszka otrzymała m.in. tytuł Literackiego Bloga Roku w ogólnopolskim konkursie. Pewnego dnia w jej skrzynce mailowej pojawił się list od jednego z senatorów RP z prośbą o opinię na temat nowego projektu ustawy o wolontariacie. Czy miałaby możliwość dokonać tego, gdyby w przeszłości nie podjęła decyzji o założeniu bloga? Nie sądzę.
To nie koniec. Innego dnia na Facebooku napisała o dziecięcym hospicjum w Łodzi, któremu brakowało 30 tysięcy złotych na niezbędny remont. Na apel odpowiedziała jedna z czytelniczek, która pracowała w fundacji w Londynie. Po tygodniu na konto hospicjum przelana została potrzebna kwota. Agnieszka określała wszystkie te zdarzenia, jako „skutek uboczny” blogowania… a było ich dużo więcej. Niezwykle przejmujące, wzruszające wystąpienie. Na sali było czuć te emocje, które wzbudziła Agnieszka słowami wypowiadanymi ze sceny. Niejednej osobie naszły łzy do oczu (mi również). Jej blog zorkownia.blogspot. com, w momencie kiedy to piszę, ma już niecały milion wyświetleń.
Blog Forum Gdańsk 2013 obfitował w świetne prezentacje, do których chce się wracać, oglądać po kilka razy. Organizatorzy zadbali, aby zainteresowane osoby mogły zobaczyć te wystąpienia w Internecie.
Bez wątpienia wraz z posiadaniem bloga pojawia się wielka odpowiedzialność. Za swoje słowa, za to, co prezentujemy, za to, co przekazujemy czytelnikom. Blogi są narzędziem sprawczym – to tylko od autorów poszczególnych serwisów zależy, jak wykorzystają swoją popularność i bycie wpływowym. Ponarzekają na… (bo przecież zawsze znajdzie się jakiś powód), czy może będą chcieli czynić dobro.
W pamięci utkwiły mi również słowa jednego z prelegentów Blog Forum Gdańsk, który powiedział, że „w ciągu kilkunastu lat zobaczymy kilku blogerów, którzy zmienią świat”. Każdy z nas ma szansę być taką osobą. Bo przecież, co stoi na przeszkodzie, by blogować, czynić dobro, zmieniać świat. Krok po kroku. Uparcie, nieustępliwie, do celu… Zapytam nieśmiało jeszcze raz: co stoi na przeszkodzie?
